صبحدم سیاره بال افشاند از دامان شب

وقت پیری ریخت از هم عاقبت دندان شب

اشک حسرت لازم ساز رحیل فتاده است

شبنم صبح است آثار نم مژگان شب

برنمی آید بیاض چشم آهو از سواد

صبح اقبال جنونم نشکند پیمان شب

در هوای دود سودا هوشم از سر رفته است

آشیان از دست داد این مرغ در طیران شب

در خم آن زلف خون شد طاقت دلهای چاک

صبح ما آخرشفق گردید در زندان شب

با جمالش داد هرجا دست بیعت آفتاب

طرهٔ مشکین او هم تازه کرد ایمان شب

از حوادث فیض معنی می برند اهل صفا

می فروزد شمع صبح از جنبش دامان شب

مژده ای ذوق گرفتاری که بازم می رسد

نکهت زلف کسی از دشت مشک افشان شب

خط او بر صبح پنداری شبیخون نامه ای سث

روی او فردی ست گویی د ر شکست شان شب

لمعهٔ صبحی که می گویند د ر عالم کجاست

اینقدرها خواب غفلت نیست جزبرهان شب

گوشه گیر وسعت آباد غبار جهل باش

پرده پوش یک جهان عیب است هندستان شب

بیدل ازپیچ وخم زلفش رهایی مشکل است

برکریمان سهل نبود رخصت مهمان شب